Drie keer een koude douche

Deze blog is een vervolg op mijn vorige blogs:
'Dat gaat mijn pet te boven'
'Ogen en oren te kort'
'Grrrrr...'

Nog niet gelezen? Klik dan hier om te beginnen met lezen.

En toen kwam de koude douche.
In het bericht van beroep van de commissie staat dat mijn beroep gegrond is verklaard.
Er stond in:
1. U heeft recht op een getuigschrift (iets anders dan een diploma); hierop komt dan te staan dat ik bevoegd ben tot instructeur EHBO, alleen voor dove mensen. Ik krijg geen bevoegdheid om les te geven aan anderen.
2. U mag opnieuw examen doen, op kosten van de organisatie.

Punt 1 voelde voor mij als een koude, zeer koude douche! Ik kon bevoegdheid krijgen om alléén aan dove mensen EHBO lessen te gaan geven. Ik was verontwaardigd. Waar sloeg dat nou weer op?

WANT:
Hoe zit het dan met al die horende instructeurs die lesgeven aan doven, met een tolk gebarentaal? Hoe zit het dan met hún beoordelingsvermogen?
Zien ze alle communicatie tussen dove cursisten?
Komen ze dan geen ogen en oren tekort, zoals ik het tekort zou komen??
Waarom krijg ik niet gewoon een diploma zoals alle andere instructeurs?
Mijn studiegenoten, allen horend, mogen lesgeven aan doven. Zij hebben een diploma ontvangen.
Ik kon slechts een getuigschrift krijgen.

Wie dit snapt, mag het mij komen uitleggen, maar ik voelde me zeer gediscrimineerd...

En dan punt 2: Opnieuw examen doen... waarom? Ik heb geen fouten gemaakt! Anders zou ik toch ook geen getuigschrift kunnen krijgen toch?

Het sloeg allemaal NERGENS op!

Inmiddels was het mij duidelijk... ik was weer terug bij af. Je kunt je misschien wel voorstellen dat ik het niet meer zag zitten en wilde opgeven. Ik was 10 maanden verder en had niks bereikt.

Op dat moment besloot ik om voor mijzelf te kiezen en mijn geld terug te vragen.
De belangrijkste reden voor mij was dat ik niet meer wilde. Ik wilde geen EHBO instructeur meer zijn. Ik wilde niet meer met die mensen aan de slag. Ik wilde niet met een organisatie moeten werken die zo bekrompen denkt en discrimineert.

Ik schreef een mail naar de directeur van de organisatie, waarin ik aangaf te stoppen en verzocht hem mijn cursusgeld terug te storten.
De directeur wilde graag nog een gesprek met mij om alles goed af te sluiten.
Ik ging akkoord met dit gesprek en we maakten een afspraak.

Het gesprek liep verkeerd af. Het was de derde koude douche.
De directeur bleek een naar mannetje te zijn, met een ontzettend bekrompen visie op mensen met een beperking.

We hebben een uur of iets langer een zeer moeilijk en vervelend gesprek gehad. Hem werd snel duidelijk dat het niet goed meer kon komen tussen ons (dat was mij helaas allang duidelijk).
Ik kreeg de indruk dat hij niet verwacht had dat ik zo assertief zou zijn. Hij dacht natuurlijk dat ik zo'n dom, doof vrouwtje was. Nu weet hij wel beter, dat was zìjn koude douche.

Na het gesprek was ik er echt klaar mee!

Sommige mensen waren het niet met mij eens, ze vonden dat ik moest door vechten.
Maar ik was het zat en had er geen zin meer in.
Wat ik wel gedaan heb, is de hele casus voorleggen aan een advocaat en gevraagd of hier iets aan gedaan kan worden.
Inmiddels is duidelijk dat deze casus interessant is voor het College voor de Rechten van de Mens. 

Dus hoewel ik mijn geld terug heb, en het diploma niet meer hoef....ik wil dat eventueel andere dove mensen die dit diploma willen, wèl een eerlijke kans krijgen.
Ik wil dat er een uitspraak van het College over deze casus komt.
En ik hoop dat de organisatie het flink op hun donder gaat krijgen!

En voor nu....men zegt wel eens: 'waar een deur dicht gaat, gaat een raam open'. En dat geldt voor mij ook, ik focus me nu op heel andere, leuke dingen! Alles komt goed...

Grrrrrrrr..........(vervolg op: 'Ogen en oren tekort')

Deze blog is een vervolg op mijn vorige blogs: 'Ogen en oren tekort'  en ' Dat gaat mijn pet te boven'
Nog niet gelezen? Klik dan hier.


En ja, zolang duurde het voordat ik een reactie kreeg. Zolang als jullie op dit vervolg moesten wachten :-)
Ja, natuurlijk ontving ik binnen een paar dagen wel een standaardbrief, maar de echte reactie liet vervolgens weken op zich wachten. En eindelijk kwam de postbode dan met de brief...

Ik had er het volste vertrouwen in dat ik in het gelijk gesteld zou worden. Samen met een aantal mensen hadden we een goede bezwaarbrief geschreven.

Vol spanning opende ik de envelop, ik was zo benieuwd! Ik verwachte een brief met excuses en een uitnodiging erbij om het diploma te komen halen.
Helaas... ik was te naïef. In de brief stond dat mijn bezwaar ongegrond werd verklaard.

Dit had ik eerlijk gezegd niet verwacht, als je nagaat hoe bizar mijn beoordeling op het examen verlopen is. Maar toch stond het er zwart op wit :-(

Maar na even onderuit te zijn gegaan, stond ik weer op. Ik dacht bij mezelf: 'Grrrrrr.....ze hebben de verkeerde te pakken'.
In de brief stond dat ik in beroep kon gaan als ik het niet eens was met de beslissing.
Ik zou dan daarna uitgenodigd worden voor een gesprek bij de commissie van beroep, om een en ander toe te lichten.
Dus hiervan heb ik gebruik gemaakt;
opnieuw hulptroepen ingeschakeld, opnieuw een brief geschreven, verstuurd op 11 december 2017 en toen was het weer wachten, wachten en nog eens wachten...
Even tussendoor: al deze acties en strijd is ook een van de redenen waarom de accu van dove mensen zo snel leeg is... (lees hierover mijn andere blog)

Na een paar weken ontving ik een uitnodiging voor een gesprek. In mijn hoofd had ik al een hele speech voorbereid, dus ik was er helemaal klaar voor! Ik zou ze afmaken!!

Bij het gesprek zat ik voor een man of vijf, die me allerlei vragen stelden over het examen. Ik heb alles in gebarentaal uitgelegd.
Dit laatste was een strategische aanpak van mij; toen ik ze een handje gaf, sprak ik ze aan in het Nederlands, zodat ze konden horen dat ik goed verstaanbaar was. Ook stelde ik de tolk gebarentaal aan ze voor plus nog wat mensen die mee waren om mij te steunen.
Maar tijdens het gesprek liet ik mijn stem weg en communiceerde ik enkel nog in gebarentaal. Ik legde de commissie uit dat dit een bewuste keuze was, want nu was ik niet de enige die een tolk nodig had en niet de enige in de zaal die beperkt is.
Daar waren ze wel even stil van, ik zag de radertjes in hun hoofd op volle toeren draaien.

Het was een goede bijeenkomst, voor mij! Voor hun was het confronterend, omdat ik ze met allerlei goede argumenten om de oren heb geslagen. Ze waren totaal flabbergasted. Ze hadden natuurlijk geen  sterke assertieve dove vrouw verwacht.

Na het gesprek zou de commissie vergaderen om vervolgens een bindend advies af te geven. Hier heb ik nog heel lang op moeten wachten totdat ik uiteindelijk op 21 maart 2018 het verlossende antwoord kreeg: 'het beroep wordt gegrond verklaard'.

YESS!

En toen kwam de koude douche....
(wordt vervolgd, maar deze keer zal ik jullie niet zo lang laten wachten ;-)

Ogen en oren tekort (vervolg op: Dat gaat mijn pet te boven)

Deze blog is een vervolg op het vorige blog: 'Dat gaat mijn pet te boven'.
Heb je die nog niet gelezen, klik dan hier


Na de uitslag heb ik even met mijn opleider gesproken; hij had een goed idee hoe ik het bij een nieuw examen wel goed kon doen. Maar ik dacht alleen maar: 'waarom zou ik het opnieuw moeten doen, als ik alles goed heb gedaan? En welke garantie heb ik dat ik bij een herexamen wel ga slagen? Wat moet ik dan doen om te laten zien dat ik alles kan zien?"
Het kwam in ieder geval volslagen belachelijk op mij over, de gedachte aan opnieuw examen te moeten doen. Geen haar op mijn hoofd dat hieraan denkt.

En toen kwam ik thuis. In de auto op weg naar huis, heb ik gehuild, zo verdrietig voelde ik me. Thuis aangekomen was er niks meer van over, het enige wat ik nog voelde was woede! Boos was ik!
Ik was gewoon gediscrimineerd! Dat zei ik toen ook tegen de examinatoren, dat het discriminatie was. Maar zo zagen zij het helemaal niet. Er was echt geen sprake van dat ze mij discrimineerden.
Ik was hierover erg verward in mijn gevoel, want mijn gevoel zei me dat mij onrecht is aangedaan.

Thuis moest ik mijn woede zien kwijt te raken, maar ook mijn gevoel van machteloosheid. Ik heb toen met een paar mensen ge-appt, geskyped, gefacetimed.....maar hoe langer ik erover praatte, hoe meer ik het gevoel kreeg van: dit kan gewoon niet..
Ik besloot toen om het hier niet bij te laten zitten, en ging uitzoeken hoe de procedure om bezwaar aan te tekenen eruit zag... en begon gelijk aan een concept brief.

Een paar dagen later ontving ik met de post officieel de uitslag, met beoordelingsformulier van de examinatoren bijgevoegd. In de brief stond dat ik niet geslaagd was, en werd beschreven welke stappen ondernomen kon worden om een herkansing te krijgen. Een standaard brief was het.
Het formulier bekijkend zag ik dat ik alle didactische onderdelen van het examen goed heb gedaan. Je kunt dan denken aan het maken van lesplannen, het stellen van lesdoelen, samenwerkingsafspraken maken, logische opbouw in de les handhaven, hoofd en bijzaken scheiden, demonstreren, doceren, gebruik maken van leer en hulpmiddelen etc...

De opmerkingen bij wat ik fout heb gedaan volgens de examinatoren, hebben allemaal betrekking op mijn gehoorbeperking. Zo stonden er deze opmerkingen op mijn formulier:
* ogen en oren tekort
* tolkgericht
* extra handicap
* verstaanbaarheid
* mist toezicht tijdens luisteren.

De opmerking 'ogen en oren tekort' vond ik afschuwelijk om te lezen. Wat wilden ze hiermee zeggen? De examinatoren wisten dat ik doof ben en gebruik zou maken van een tolk Gebarentaal bij het examen. De communicatie is anders dan wat men gewend is, maar dat wil niet zeggen dat het slechter is.
Grappig trouwens dat ze ogen en oren tekort schrijven...in geval van oren hebben ze wel gelijk :-/
Maar hoezo bepalen zij dat dan, dat ik ogen tekort zou komen?

Wat ik erg belangrijk vind, is om aan zelfreflectie te doen en mezelf af te vragen: "heb ik echt geen fouten gemaakt?".  Dat betekent dat ik het formulier ook objectief wilde bekijken, door de ogen van een examinator (ik ben docent Gebarentaal en heb ook ervaring met examens afnemen).
Ik ontdekte toen dat een aantal opmerkingen wel heel raar geplaatst waren.

Bijvoorbeeld de opmerking -verstaanbaarheid- was geschreven bij taalgebruik tijdens de les.
Taalgebruik gaat over het gebruiken van taal in verschillende situaties. Voor de klas heb je ander taalgebruik dan thuis bij je gezin. Wat heeft verstaanbaarheid hiermee te maken?
Wat is de connectie van verstaanbaarheid met taalgebruik?

Tevens zag ik op het formulier staan dat het spreken een extra handicap is...een zeer vreemde opmerking.  Ik weet nu nog steeds niet wat daarmee bedoeld werd, en daar wilde ik heel graag achterkomen.
Op dat moment begon ik te twijfelen aan het beoordelingsvermogen van de examinatoren.
Dit sterkte me in mijn gevoel om het niet op te geven en bezwaar te gaan maken. Dus schakelde ik hulptroepen in om de bezwaarprocedure te starten.

Wordt vervolgd...

Dat gaat mijn pet te boven (= een uitdrukking, betekent: hier begrijp ik niks van)

Vorig jaar 2017 heb ik een opleiding gevolgd tot instructeur EHBO. Het leek me namelijk erg gaaf en ook goed om eerste dove EHBO instructeur in Nederland te worden.
Dove mensen kunnen in Nederland EHBO lessen volgen, met een tolk Gebarentaal in de klas. Ook bij de examens is er dan een tolk aanwezig, zodat ze hun diploma EHBO kunnen halen.
Maar mooier is als dove mensen in hun eigen taal (Gebarentaal) EHBO les kunnen krijgen. Er is dan direct contact tussen docent en leerling, en niet via de tolk. Daarom wilde ik instructeur worden, zodat ik dove mensen in hun taal EHBO lessen kon geven.

Dus begon ik met goede moed aan de opleiding. De opleider die ik had uitgekozen was zeer enthousiast dat ik instructeur wilde worden. Maar hij waarschuwde me wel dat het niet makkelijk zou worden, hij zag beren op de weg...de organisatie die de examens uitvoert, zou namelijk roet in het eten kunnen gooien.
Ik zag niet zo goed in waarom er moeilijk over gedaan zou kunnen worden, maar inderdaad begon het al in het begin tijdens de mailwisseling: er werd in de mail aangegeven dat men twijfelde of ik het didactisch examenonderdeel wel zou kunnen afleggen, omdat ik doof ben. Na wat mails heen en weer, en met stevige argumenten van mijn kant uit, kreeg ik geen reactie meer. En ik dacht: wie zwijgt, stemt toe.

Met plezier ging ik naar de lessen, ik haalde mijn diploma EHBO, en vervolgde meteen de opleiding tot EHBO-instructeur. De examens kwamen al snel in zicht, ik deed namelijk de versnelde opleiding. Het was hard studeren en oefenen, maar ik slaagde voor mijn theoretisch examen en mijn praktijkexamen!
Toen, een paar weken later, kwam het laatste examenonderdeel: het didactisch examen, in zicht. Je gaat dan onder toeziend oog van twee examinatoren een EHBO les geven aan een groepje (in mijn geval mijn klasgenoten).
Ik kreeg van te voren opdrachten; welk hoofdstuk ik moest behandelen, ik moest een lesomschrijving maken, de hele les voorbereiden, zorgen dat mijn lesmateriaal in orde was, de hele mikmak moest gewoon heel goed zijn. Weken heb ik me tot in de puntjes voorbereid, en ik was er klaar voor toen het examen eraan kwam.

Met een tolk Gebarentaal (zodat ik conversatie tussen mijn klasgenoten kon volgen tijdens mijn 'lesje') ging ik les geven. Ik was best zenuwachtig, maar het ging goed. Ik heb alles goed kunnen volgen, mijn 'leerlingen' deden de handelingen die ze in mijn les moesten doen, goed. Als ik zag dat er fouten gemaakt werden, dan greep ik in, ik stelde vragen, herhaalde wat er gezegd werd etc. Ik voelde dat het supergoed ging, en vergeleek mezelf met mijn klasgenoten. Eentje had de les best chaotisch gedaan, als híj slaagde, dan slaagde ik zeker.

Na de les begon het wachten op de uitslag en het duurde vrij lang. Ik zag op een gegeven moment de examinator bellen, en ik voelde spanning opkomen. Het klopte niet voor mijn gevoel.
Daarna mochten we een voor een naar binnen; de eerste ging naar binnen en kwam naar buiten met een grote smile... geslaagd! Tweede idem dito. De derde (die klasgenoot waar ik de les erg chaotisch van vond) óók geslaagd, daar was ik best verbaasd over. Dus ik dacht: nou, dan ben ik zéker geslaagd! En toen was het moment daar, ik mocht naar binnen.
Ik zag het gelijk toen ik binnenkwam, aan hun gezichten....dat ik niet geslaagd was..... :-(

Okee, dacht ik, vertel me maar wat er fout is gegaan. Ik ging open het gesprek in, en was erg benieuwd naar hun oordeel.
Ze vertelden me met een glimlach dat alles goed ging: de les verliep goed, ik stond er ontspannen bij, ik heb geen foute handelingen gemaakt of foute informatie gegeven. Ik heb goed gereageerd op mijn leerlingen, kortom...heel goed.
Nu werd ik toch wel benieuwd wat er dan fout ging, en nu komt het...

De examinatoren twijfelden eraan of ik wel goed zicht had op de hele omgeving omdat ik naar de tolk moest kijken...
(even voor het beeld: twee klasgenoten moesten in opdracht van mij een EHBO handeling doen, ik moest controleren of dat goed ging. De tolk Gebarentaal stond erbij, en vertaalde alles wat de klasgenoten zeiden tegen elkaar, zodat ik het geheel kon verstaan)

En dus dachten de examinatoren: 'als zij naar de tolk kijkt, ziet ze de EHBO handeling niet, en kan ze dus niet goed beoordelen of de handeling goed of fout is'.
Dat snapte ik in eerste instantie wel, dat ze daarover hun twijfels hadden. Ik vroeg of ik daar dan een fout in gemaakt had? Was er vanuit mijn kant dan gebleken dat ik de handeling niet goed beoordeeld had?
Nee, nee, dat was niet het geval....ik had het goed gedaan.
Maar toch, zie ik wel het geheel?? daar hadden ze hun twijfels over.

Langzaam aan raakte ik een beetje flabbergasted...meenden ze dat nou?
Ik heb alles goed gezien, ik heb geen fouten gemaakt, ik heb een supergoeie les gegeven en toch ben ik niet geslaagd, omdat zij denken dat ik niet alles kan zien en dus niet goed kan beoordelen.

Ik vroeg aan hun: 'als er een radio in een lokaal aanstaat, en u geeft les....ben ik dan in staat om te kunnen bepalen dat u waarschijnlijk niet alles zal kunnen verstaan, omdat de radio aanstaat?'

Maar deze vergelijking ging niet op voor hun....
Nu 1 jaar later, snap ik nog steeds niet waarom dat niet hetzelfde is.
Een ander kan toch niet bepalen wat ik wel of niet zie. En als ik iets niet goed gezien heb, dan kan ik toch wel zelf aangeven dat ik het niet goed gezien heb, daar draag ik toch mijn eigen verantwoordelijkheid in?
Iemand die mij dit kan uitleggen?

Tot zover deze blog,
wordt vervolgd.... (want er gebeurde nog veel meer..)

Eye-opener!!

Omdat ik bestuurslid ben van een landelijke belangenorganisatie in Nederland, mag ik cursussen volgen.
Dus was ik onlangs aan een kleine cursus begonnen, in Utrecht.
Omdat deze cursusdag zou eindigen om 17uur, besloot ik met OV te gaan. Dan hoefde ik op de terugweg niet in de file te staan.

De eerste cursusdag was erg leuk, ik ontmoette er nieuwe mensen die werkzaam zijn voor verschillende belangenorganisaties. Er was ook een blinde man bij.
Hij zag er woest uit, niet in de zin van boos, maar met wild grijs haar en een volle baard. Het was een intrigerende persoonlijkheid vond ik.
Knalblauwe ogen, waarmee hij niks (of weinig) kon zien. Maar met veel humor.

Toen de cursusdag was afgelopen en het vragenrondje gaande was, vroeg hij wie er met OV was gekomen. Zijn vraag was namelijk om dan met die persoon mee te kunnen lopen naar het Centraal Station.
Ik wachtte af, want in mijn hoofd schoot het meteen: 'Hopelijk zijn er meer mensen met het OV gekomen'. Eerlijk gezegd had ik niet veel zin om een blind persoon te begeleiden. Hij heeft een baard, zijn lippen zijn moeilijk te zien. Voor de duidelijkheid; het ging me er niet om dat hij blind is, maar om de conversatie die ik met hem zou moeten hebben. Ik was moe, en had geen zin in moeilijk verstaanbare gesprekken.

Omdat iedereen met de auto bleek te zijn, en niemand aanbood om hem naar het CS te rijden, zei ik dat hij met mij mee kon. Ik vertelde hem dat ik doof ben, en dat het voor mij belangrijk is om duidelijk te praten.
Achteraf pas realiseerde ik me dat het voor hem misschien moeilijk voor te stellen is: duidelijk praten, hoe doe je dat? Hoe ziet dat eruit?

We gingen op pad, het eerste deel was het lopen naar de bushalte.
Gelukkig had ik ooit tijdens de opleiding geleerd hoe je een blind persoon kunt begeleiden, dus dat ging prima. Hij pakte me bij mijn elleboog en we liepen naar de bushalte.
Hij  maakte op dat moment geen gebruik van een blindengeleidenstok, geen idee of het dan makkelijker is. Maar hij struikelde al snel over een loszittende stoeptegel. Ik schrok, hij moest lachen. Ik vroeg hem wat ik moest doen, moest ik waarschuwen als er obstakels waren? Ik wist het eigenlijk zelf niet zo goed. Maar ik vertelde nu meer over de omgeving aan hem; 'we komen nu bij een stoplicht', 'wacht even, een fietser'...etc...

Gelukkig belandden we veilig in de bus. In de bus viel hij ook bijna, maar dat kwam door de buschauffeur, die ineens optrok, terwijl we nog niet zaten.
Tijdens de rit viel me in 1 keer op dat hij aan het praten was. Ik had het eerst niet in de gaten, maar zag zijn lippen bewegen.
Ik vroeg hem: 'praat je nu tegen mij?'
'Ja', knikte hij.
Ik: 'oooh, maar wil je dan je hoofd wat omhoog doen, want ik kan je lippen niet goed zien'. Hij richtte meteen zijn hoofd op, maar nu naar boven gericht.
Ik ben in contact met anderen zo gewend aan oogcontact, maar bij hem was dat moeilijk. Ook omdat hij zijn hoofd omhoog had, zijn gezicht naar het plafond gericht. Het was voor mij een vreemde gewaarwording, maar hij oriënteert zich natuurlijk op geluiden.
Het zag er wel komisch uit, wij samen in de bus en proberen een gesprek gaande te houden. Ik moest denken aan die oude film: 'See No Evil, Hear No Evil' (1989, https://www.moviemeter.nl/film/737)

Bij het Centraal aangekomen, vroeg ik op welk perron hij moest zijn. Hij vertelde me zijn reisbestemming en dat was toevallig naast mijn perron. Dus dat was wel fijn, kon ik hem tot daar aan toe begeleiden.
Ik vroeg me gelijk wel af hoe hij weet op wèlk perron hij moet zijn? Je kunt het nummer dan wel weten van het perron, maar hoe weet je wààr dat perron is?
Maar tijd om te vragen was er niet, want we kwamen bij een roltrap. Daar aangekomen vroeg ik me af of het niet beter was om de trap te nemen.
Ik besloot hem te vragen wat hij wilde, en hij zei dat het niks uitmaakte. Dus ik antwoordde in een impuls: 'oké, dan wordt het de roltrap'. En ik loop voorop en de volgende vraag dringt zich gelijk op: 'hoe weet hij dat hij goed op de trede stapt? Gaat dat wel goed?'.
Ik wilde hem al gelijk op mijn rug nemen, bij wijze van spreken, maar dat was gelukkig niet nodig. Hij stapte er gewoon goed op.
Toen door de hal, naar het perron. Bij het perron aangekomen, namen we afscheid en ik vervolgde mijn eigen weg met mijn hoofd vol vragen.

Deze ontmoeting was voor mij leerzaam. Ik realiseerde me dat ik net zoveel afweet over blinde mensen als anderen weten over dove mensen.
Nu begrijp ik beter dat mensen niet veel weten over mensen met een beperking, gewoon omdat ze er nooit mee in aanraking komen. Pas op het moment dat je ermee in aanraking komt, dàn pas ga je dingen afvragen zoals: 'hoe doen ze dat?'
Hoewel ik eerst dus geen zin had hierin, ben ik achteraf dankbaar dat ik het meegemaakt heb. Ik vond het op het moment best moeilijk en lastig, maar het heeft me bewuster gemaakt. Het was een rijke ervaring en een EYE-opener  :-)

Het nut van logopedie

Een week of twee geleden ging ik met een groepje vrienden naar de bioscoop in Utrecht om naar de film 'Deaf Child' van Alex en Tobias de Ronde te kijken.
Deze film is echt een aanrader voor iedereen, kijk maar eens naar de trailer: https://vimeo.com/242242376

Die middag was de voorpremière van de film. Nadat de film afgelopen was, vond er een interview plaats met Tobias, de hoofdrolspeler en zijn vader Alex. Het publiek zou dan in de gelegenheid zijn om vragen te stellen.
Het interview was alleraardigst, en de vragen die gesteld werden door de interviewer of vanuit het publiek waren mij niet vreemd.
Eén vraag echter bleef bij mij blijven hangen. Ik vermoed dat de vraagsteller zelf logopediste is. Deze vrouw vroeg namelijk aan Tobias of hij achteraf niet vond dat logopedie toch wel nut heeft gehad voor hem.
In de film namelijk kwam heel duidelijk naar voren dat Gebarentaal (communiceren met je handen en mimiek zonder stem) de meest toegankelijke taal is voor dove mensen, en logopedie kreeg in de film niet echt de schoonheidsprijs)

Deze vraag is mijzelf nooit zo direct gesteld, wel kreeg ik vaak de opmerking te horen: 'wat kun je goed praten, daar zul je wel blij om zijn.'
Als je erover nadenkt, is het best een rare opmerking. Het geeft me altijd het gevoel dat ik als doof persoon 'geslaagd' bent.
Dit gevoel komt voort uit een soort echo in mijn hoofd: als kind op de school voor slechthorenden hoorde ik regelmatig de leerkrachten zeggen dat goed praten heel erg belangrijk is. Dan kon je namelijk communiceren met de mensen in de samenleving.
Maar wat moet zo'n opmerking wel niet betekenen voor al die dove mensen die niet zo mooie stem hebben of niet zo goed verstaanbaar zijn? Zijn zij niet zo 'geslaagd'??? Kunnen ze minder goed meedoen in de samenleving? Kunnen ze niet communiceren met mensen?

Maar daarnaast vind ik de vraag zèlf nog interessanter...
Blijkbaar hebben mensen (lees: logopedisten) er behoefte aan om deze vraag te stellen, om vervolgens een soort van bevestiging te krijgen dat logopedie nuttig is voor dove kinderen/volwassenen?
Voelen ze zich bedreigd? Denken ze misschien zèlf dat logopedie geen nut heeft bij dove mensen? Waarom stellen ze anders die vraag?

Ik heb als kind heel veel logopedie-lessen gehad, van Limburgse logopedisten. Misschien dat in mijn stem daardoor ook de zachte G te horen is. Ik vond de lessen als kind wel leuk, maar ook regelmatig strontvervelend. Je moest dan met je hand voelen aan de keel van de logopedist, of ze zat met haar vingers in je mond (en 1 logopedist rookte, urgh!). Of je moest naar jezelf kijken in de spiegel hoe de mond bewogen moest worden. Wat ik zo verschrikkelijk moeilijk vond waren woordjes met -st-, zoals alstublieft (ik vergat de -s- altijd).
En nu kan ik heel goed spreken. Heel mooi zelfs. De logopedisten zullen waarschijnlijk heel trots zijn op mij en op zichzelf. Het is ze gelukt om een doof kind te laten spreken met een mooie stem, met intonatie....
Maar even terugkomend op die vraag:
'heeft logopedie nut gehad voor MIJ?'

Mijn antwoord:
Nee, het heeft geen nut gehad.
De logopedie-lessen hebben opgeleverd dat iedereen mij kan verstaan en weet wat ik zeg.
Maar 1 probleem: ik versta jullie nog steeds niet....

Land van Gebarentaal

Doof zijn, soms vind ik het er niks aan!
Ik voel me met momenten best alleen en geïsoleerd in onze samenleving.
Ik leef 24/7 in de horende, gesproken omgeving. Ik zie dove mensen of andere Gebarentaal-gebruikers af en toe bij vergaderingen, feestjes, evenementen, maar niet elke dag.
Dat kan mij een ontheemd gevoel geven, alsof ik iemand ben zonder eigen land.
En ergens klopt dat ook wel. Dove mensen hebben met hun eigen Gebarentaal helaas geen eigen land.

Daar droom ik wel eens over...een land waarin iedereen communiceert in Gebarentaal. En dan fantaseer ik dat bijvoorbeeld het eiland Texel aangewezen wordt als land van Gebarentaal en dat alle Gebarentaal-gebruikers daar gaan wonen. Maakt niet uit, doof of horend, iedereen die Gebarentaal 'spreekt'  is er welkom.

In zo'n land kan ik dan gewoon een praatje op straat maken met mijn buren. Weet ik gelijk wat er in mijn buurt gebeurt, en ben ik op de hoogte van alle roddels ;-)
Wat ook makkelijker zou zijn in Land van Gebarentaal is dat ik meer spontaan kan leven.
Als ik vanavond zin heb om naar een voorstelling te gaan, dat ik dan gewoon kan. (kan ik nu ook doen, maar ik volg dan niks. En eventjes snel een tolk Gebarentaal boeken gaat ook niet, die moet zich voorbereiden op zo'n voorstelling)
En als ik morgenvroeg naar het museum wil, dat dat ook geen belemmering is.
(kan ik nu ook doen, maar de audio tours in het museum zijn niet geschikt voor mij. Er zijn wel steeds meer dove museumgidsen in Nederland, maar alleen op vastgestelde datums en tijden. Dan is de spontaniteit ook weg)

En mocht ik een dokter nodig hebben, dat ik de assistente kan bereiken via WhatsApp. En als ik in een noodsituatie terecht kom, dat ik dan via FaceTime of Skype de hulpdiensten (112) kan oproepen.
Als mijn kind 's avonds ernstige buikpijn krijg, dat ik dan zonder problemen kan whatsappen met de huisartsenpost om te vragen of we langs kunnen komen. En dit alles zonder tussenkomst van een tolk.

En mensen die Gebarentaal leren, komen dan bij ons op vakantie om de taal te oefenen in de dagelijkse praktijk, net zoals mensen die een cursus Spaans volgen naar Spanje gaan.
Films en tv programma's zijn dan in Gebarentaal, maar ook heb je tv zenders waar reguliere films en programma's worden uitgezonden. Maar alles met ondertiteling, echt alles! Deze ondertiteling is dan ook van een top kwaliteit, niet zoals het nu is. En om het mooier te maken; je hebt dan een knopje op je afstandsbediening, als je erop klikt, dan verschijnt een tolk Gebarentaal in beeld als je deze liever hebt dan ondertiteling. Voor elk wat wils.

En als je onderweg bent met OV, dan zijn er overal informatieborden bij de stations, in de bussen en/of treinen of andere vervoersmiddelen, waarop alle laatste informatie vermeld staat. Echt àlle informatie, dus ook informatie met betrekking tot vertragingen, omleidingen, uitval etc. Zodat je niet onwetend ergens op een leeg perron strand of op een verkeerde plek terecht komt. De informatie is dan in zowel geschreven taal als Gebarentaal.
Want we willen natuurlijk wel toegankelijk blijven voor onze gasten, de horende buitenlander ;-)
In de winkel kun je zonder problemen met de winkelier praten over een product, en er vragen over stellen.
Bij de apotheek gaat de uitleg over een medicijn dan gewoon vanzelf, en is alles duidelijk.

Zo kan ik nog wel even een tijdje doorgaan met dromen.
Is er misschien iemand die een land weet waar nog geen bewoners zijn? Want land afpakken vind ik geen optie (casus Israel-Palestina)

Heerlijk, deze droom. Totdat ik ontwaak in deze realiteit....zucht...