Ogen en oren tekort (vervolg op: Dat gaat mijn pet te boven)

Deze blog is een vervolg op het vorige blog: 'Dat gaat mijn pet te boven'.
Heb je die nog niet gelezen, klik dan hier


Na de uitslag heb ik even met mijn opleider gesproken; hij had een goed idee hoe ik het bij een nieuw examen wel goed kon doen. Maar ik dacht alleen maar: 'waarom zou ik het opnieuw moeten doen, als ik alles goed heb gedaan? En welke garantie heb ik dat ik bij een herexamen wel ga slagen? Wat moet ik dan doen om te laten zien dat ik alles kan zien?"
Het kwam in ieder geval volslagen belachelijk op mij over, de gedachte aan opnieuw examen te moeten doen. Geen haar op mijn hoofd dat hieraan denkt.

En toen kwam ik thuis. In de auto op weg naar huis, heb ik gehuild, zo verdrietig voelde ik me. Thuis aangekomen was er niks meer van over, het enige wat ik nog voelde was woede! Boos was ik!
Ik was gewoon gediscrimineerd! Dat zei ik toen ook tegen de examinatoren, dat het discriminatie was. Maar zo zagen zij het helemaal niet. Er was echt geen sprake van dat ze mij discrimineerden.
Ik was hierover erg verward in mijn gevoel, want mijn gevoel zei me dat mij onrecht is aangedaan.

Thuis moest ik mijn woede zien kwijt te raken, maar ook mijn gevoel van machteloosheid. Ik heb toen met een paar mensen ge-appt, geskyped, gefacetimed.....maar hoe langer ik erover praatte, hoe meer ik het gevoel kreeg van: dit kan gewoon niet..
Ik besloot toen om het hier niet bij te laten zitten, en ging uitzoeken hoe de procedure om bezwaar aan te tekenen eruit zag... en begon gelijk aan een concept brief.

Een paar dagen later ontving ik met de post officieel de uitslag, met beoordelingsformulier van de examinatoren bijgevoegd. In de brief stond dat ik niet geslaagd was, en werd beschreven welke stappen ondernomen kon worden om een herkansing te krijgen. Een standaard brief was het.
Het formulier bekijkend zag ik dat ik alle didactische onderdelen van het examen goed heb gedaan. Je kunt dan denken aan het maken van lesplannen, het stellen van lesdoelen, samenwerkingsafspraken maken, logische opbouw in de les handhaven, hoofd en bijzaken scheiden, demonstreren, doceren, gebruik maken van leer en hulpmiddelen etc...

De opmerkingen bij wat ik fout heb gedaan volgens de examinatoren, hebben allemaal betrekking op mijn gehoorbeperking. Zo stonden er deze opmerkingen op mijn formulier:
* ogen en oren tekort
* tolkgericht
* extra handicap
* verstaanbaarheid
* mist toezicht tijdens luisteren.

De opmerking 'ogen en oren tekort' vond ik afschuwelijk om te lezen. Wat wilden ze hiermee zeggen? De examinatoren wisten dat ik doof ben en gebruik zou maken van een tolk Gebarentaal bij het examen. De communicatie is anders dan wat men gewend is, maar dat wil niet zeggen dat het slechter is.
Grappig trouwens dat ze ogen en oren tekort schrijven...in geval van oren hebben ze wel gelijk :-/
Maar hoezo bepalen zij dat dan, dat ik ogen tekort zou komen?

Wat ik erg belangrijk vind, is om aan zelfreflectie te doen en mezelf af te vragen: "heb ik echt geen fouten gemaakt?".  Dat betekent dat ik het formulier ook objectief wilde bekijken, door de ogen van een examinator (ik ben docent Gebarentaal en heb ook ervaring met examens afnemen).
Ik ontdekte toen dat een aantal opmerkingen wel heel raar geplaatst waren.

Bijvoorbeeld de opmerking -verstaanbaarheid- was geschreven bij taalgebruik tijdens de les.
Taalgebruik gaat over het gebruiken van taal in verschillende situaties. Voor de klas heb je ander taalgebruik dan thuis bij je gezin. Wat heeft verstaanbaarheid hiermee te maken?
Wat is de connectie van verstaanbaarheid met taalgebruik?

Tevens zag ik op het formulier staan dat het spreken een extra handicap is...een zeer vreemde opmerking.  Ik weet nu nog steeds niet wat daarmee bedoeld werd, en daar wilde ik heel graag achterkomen.
Op dat moment begon ik te twijfelen aan het beoordelingsvermogen van de examinatoren.
Dit sterkte me in mijn gevoel om het niet op te geven en bezwaar te gaan maken. Dus schakelde ik hulptroepen in om de bezwaarprocedure te starten.

Wordt vervolgd...

Dat gaat mijn pet te boven (= een uitdrukking, betekent: hier begrijp ik niks van)

Vorig jaar 2017 heb ik een opleiding gevolgd tot instructeur EHBO. Het leek me namelijk erg gaaf en ook goed om eerste dove EHBO instructeur in Nederland te worden.
Dove mensen kunnen in Nederland EHBO lessen volgen, met een tolk Gebarentaal in de klas. Ook bij de examens is er dan een tolk aanwezig, zodat ze hun diploma EHBO kunnen halen.
Maar mooier is als dove mensen in hun eigen taal (Gebarentaal) EHBO les kunnen krijgen. Er is dan direct contact tussen docent en leerling, en niet via de tolk. Daarom wilde ik instructeur worden, zodat ik dove mensen in hun taal EHBO lessen kon geven.

Dus begon ik met goede moed aan de opleiding. De opleider die ik had uitgekozen was zeer enthousiast dat ik instructeur wilde worden. Maar hij waarschuwde me wel dat het niet makkelijk zou worden, hij zag beren op de weg...de organisatie die de examens uitvoert, zou namelijk roet in het eten kunnen gooien.
Ik zag niet zo goed in waarom er moeilijk over gedaan zou kunnen worden, maar inderdaad begon het al in het begin tijdens de mailwisseling: er werd in de mail aangegeven dat men twijfelde of ik het didactisch examenonderdeel wel zou kunnen afleggen, omdat ik doof ben. Na wat mails heen en weer, en met stevige argumenten van mijn kant uit, kreeg ik geen reactie meer. En ik dacht: wie zwijgt, stemt toe.

Met plezier ging ik naar de lessen, ik haalde mijn diploma EHBO, en vervolgde meteen de opleiding tot EHBO-instructeur. De examens kwamen al snel in zicht, ik deed namelijk de versnelde opleiding. Het was hard studeren en oefenen, maar ik slaagde voor mijn theoretisch examen en mijn praktijkexamen!
Toen, een paar weken later, kwam het laatste examenonderdeel: het didactisch examen, in zicht. Je gaat dan onder toeziend oog van twee examinatoren een EHBO les geven aan een groepje (in mijn geval mijn klasgenoten).
Ik kreeg van te voren opdrachten; welk hoofdstuk ik moest behandelen, ik moest een lesomschrijving maken, de hele les voorbereiden, zorgen dat mijn lesmateriaal in orde was, de hele mikmak moest gewoon heel goed zijn. Weken heb ik me tot in de puntjes voorbereid, en ik was er klaar voor toen het examen eraan kwam.

Met een tolk Gebarentaal (zodat ik conversatie tussen mijn klasgenoten kon volgen tijdens mijn 'lesje') ging ik les geven. Ik was best zenuwachtig, maar het ging goed. Ik heb alles goed kunnen volgen, mijn 'leerlingen' deden de handelingen die ze in mijn les moesten doen, goed. Als ik zag dat er fouten gemaakt werden, dan greep ik in, ik stelde vragen, herhaalde wat er gezegd werd etc. Ik voelde dat het supergoed ging, en vergeleek mezelf met mijn klasgenoten. Eentje had de les best chaotisch gedaan, als híj slaagde, dan slaagde ik zeker.

Na de les begon het wachten op de uitslag en het duurde vrij lang. Ik zag op een gegeven moment de examinator bellen, en ik voelde spanning opkomen. Het klopte niet voor mijn gevoel.
Daarna mochten we een voor een naar binnen; de eerste ging naar binnen en kwam naar buiten met een grote smile... geslaagd! Tweede idem dito. De derde (die klasgenoot waar ik de les erg chaotisch van vond) óók geslaagd, daar was ik best verbaasd over. Dus ik dacht: nou, dan ben ik zéker geslaagd! En toen was het moment daar, ik mocht naar binnen.
Ik zag het gelijk toen ik binnenkwam, aan hun gezichten....dat ik niet geslaagd was..... :-(

Okee, dacht ik, vertel me maar wat er fout is gegaan. Ik ging open het gesprek in, en was erg benieuwd naar hun oordeel.
Ze vertelden me met een glimlach dat alles goed ging: de les verliep goed, ik stond er ontspannen bij, ik heb geen foute handelingen gemaakt of foute informatie gegeven. Ik heb goed gereageerd op mijn leerlingen, kortom...heel goed.
Nu werd ik toch wel benieuwd wat er dan fout ging, en nu komt het...

De examinatoren twijfelden eraan of ik wel goed zicht had op de hele omgeving omdat ik naar de tolk moest kijken...
(even voor het beeld: twee klasgenoten moesten in opdracht van mij een EHBO handeling doen, ik moest controleren of dat goed ging. De tolk Gebarentaal stond erbij, en vertaalde alles wat de klasgenoten zeiden tegen elkaar, zodat ik het geheel kon verstaan)

En dus dachten de examinatoren: 'als zij naar de tolk kijkt, ziet ze de EHBO handeling niet, en kan ze dus niet goed beoordelen of de handeling goed of fout is'.
Dat snapte ik in eerste instantie wel, dat ze daarover hun twijfels hadden. Ik vroeg of ik daar dan een fout in gemaakt had? Was er vanuit mijn kant dan gebleken dat ik de handeling niet goed beoordeeld had?
Nee, nee, dat was niet het geval....ik had het goed gedaan.
Maar toch, zie ik wel het geheel?? daar hadden ze hun twijfels over.

Langzaam aan raakte ik een beetje flabbergasted...meenden ze dat nou?
Ik heb alles goed gezien, ik heb geen fouten gemaakt, ik heb een supergoeie les gegeven en toch ben ik niet geslaagd, omdat zij denken dat ik niet alles kan zien en dus niet goed kan beoordelen.

Ik vroeg aan hun: 'als er een radio in een lokaal aanstaat, en u geeft les....ben ik dan in staat om te kunnen bepalen dat u waarschijnlijk niet alles zal kunnen verstaan, omdat de radio aanstaat?'

Maar deze vergelijking ging niet op voor hun....
Nu 1 jaar later, snap ik nog steeds niet waarom dat niet hetzelfde is.
Een ander kan toch niet bepalen wat ik wel of niet zie. En als ik iets niet goed gezien heb, dan kan ik toch wel zelf aangeven dat ik het niet goed gezien heb, daar draag ik toch mijn eigen verantwoordelijkheid in?
Iemand die mij dit kan uitleggen?

Tot zover deze blog,
wordt vervolgd.... (want er gebeurde nog veel meer..)