Grrrrrrrr..........(vervolg op: 'Ogen en oren tekort')

Deze blog is een vervolg op mijn vorige blogs: 'Ogen en oren tekort'  en ' Dat gaat mijn pet te boven'
Nog niet gelezen? Klik dan hier.


En ja, zolang duurde het voordat ik een reactie kreeg. Zolang als jullie op dit vervolg moesten wachten :-)
Ja, natuurlijk ontving ik binnen een paar dagen wel een standaardbrief, maar de echte reactie liet vervolgens weken op zich wachten. En eindelijk kwam de postbode dan met de brief...

Ik had er het volste vertrouwen in dat ik in het gelijk gesteld zou worden. Samen met een aantal mensen hadden we een goede bezwaarbrief geschreven.

Vol spanning opende ik de envelop, ik was zo benieuwd! Ik verwachte een brief met excuses en een uitnodiging erbij om het diploma te komen halen.
Helaas... ik was te naïef. In de brief stond dat mijn bezwaar ongegrond werd verklaard.

Dit had ik eerlijk gezegd niet verwacht, als je nagaat hoe bizar mijn beoordeling op het examen verlopen is. Maar toch stond het er zwart op wit :-(

Maar na even onderuit te zijn gegaan, stond ik weer op. Ik dacht bij mezelf: 'Grrrrrr.....ze hebben de verkeerde te pakken'.
In de brief stond dat ik in beroep kon gaan als ik het niet eens was met de beslissing.
Ik zou dan daarna uitgenodigd worden voor een gesprek bij de commissie van beroep, om een en ander toe te lichten.
Dus hiervan heb ik gebruik gemaakt;
opnieuw hulptroepen ingeschakeld, opnieuw een brief geschreven, verstuurd op 11 december 2017 en toen was het weer wachten, wachten en nog eens wachten...
Even tussendoor: al deze acties en strijd is ook een van de redenen waarom de accu van dove mensen zo snel leeg is... (lees hierover mijn andere blog)

Na een paar weken ontving ik een uitnodiging voor een gesprek. In mijn hoofd had ik al een hele speech voorbereid, dus ik was er helemaal klaar voor! Ik zou ze afmaken!!

Bij het gesprek zat ik voor een man of vijf, die me allerlei vragen stelden over het examen. Ik heb alles in gebarentaal uitgelegd.
Dit laatste was een strategische aanpak van mij; toen ik ze een handje gaf, sprak ik ze aan in het Nederlands, zodat ze konden horen dat ik goed verstaanbaar was. Ook stelde ik de tolk gebarentaal aan ze voor plus nog wat mensen die mee waren om mij te steunen.
Maar tijdens het gesprek liet ik mijn stem weg en communiceerde ik enkel nog in gebarentaal. Ik legde de commissie uit dat dit een bewuste keuze was, want nu was ik niet de enige die een tolk nodig had en niet de enige in de zaal die beperkt is.
Daar waren ze wel even stil van, ik zag de radertjes in hun hoofd op volle toeren draaien.

Het was een goede bijeenkomst, voor mij! Voor hun was het confronterend, omdat ik ze met allerlei goede argumenten om de oren heb geslagen. Ze waren totaal flabbergasted. Ze hadden natuurlijk geen  sterke assertieve dove vrouw verwacht.

Na het gesprek zou de commissie vergaderen om vervolgens een bindend advies af te geven. Hier heb ik nog heel lang op moeten wachten totdat ik uiteindelijk op 21 maart 2018 het verlossende antwoord kreeg: 'het beroep wordt gegrond verklaard'.

YESS!

En toen kwam de koude douche....
(wordt vervolgd, maar deze keer zal ik jullie niet zo lang laten wachten ;-)