Ik ben een persoon wat graag bezig is en vanuit passie zaken aanpakt. Als je dan door je lijf iedere keer terug geroepen wordt, dan is dat niet leuk.
De laatste weken denk ik er veel over na. Natuurlijk word ik ook een dagje ouder, 20 ben ik al lang niet meer. Maar zo oud ben ik nu ook weer niet, men zegt zelfs: vanaf je 40e begint je leven pas....
Hoe langer ik erover nadenk, hoe duidelijker het voor mij wordt dat dit energie-tekort een proces is wat al jaren geleden in gang is gezet.
Toen ik klein was, kreeg ik hoortoestellen. Hierop volgde jarenlang heel veel logopedie-lessen, om te leren spreken. Ook kregen we op school ontzettend veel taallessen, alles gericht om de taal goed te kunnen ontwikkelen (ik praat dan over gesproken Nederlandse taal). Als je niks of slecht hoort, betekent dit dat je de hele dag moet focussen op dat kleine deeltje van het gezicht: de lippen.
Die lippen zijn echt heel klein, en daar moet je dan woorden vanaf lezen. Probeer het maar eens uit, vraag je partner, vriend of je kind om iets te zeggen zonder geluid, en probeer te achterhalen wat die persoon zegt. Op youtube is daar ook een filmpje van, dat aantoont dat het liplezen ontzettend moeilijk is, maar ook heel veel energie kost. (https://www.youtube.com/watch?v=n1jLkYyODsc)
Daarnaast zat ik als kind van negen uur tot half vier op school. Maar ik werd al om 8 uur opgehaald met het busje en kwam om half 5 pas thuis. Dat zijn lange dagen, vooral als je erg klein bent. Dat vreet energie...ik denk dat mijn level toen lichtgroen was (zie plaatje)
Maar gelukkig hebben de meeste kinderen nog veel energie en lukt het allemaal wel. Vanaf de puberteit begon hier verandering in te komen. Ik kreeg last van moeheid en slaap en lag elke avond al om half tien in bed. Als kon, dan sliep ik zoveel mogelijk uit. Nu is dit geen onbekend fenomeen bij pubers, alle pubers zijn wel moe. Dit komt ook door de grote veranderingen die op het moment in het lichaam plaats vinden. Dus dit viel niet zo op.. ik was net als alle andere pubers. Mijn energielevel zat waarschijnlijk in het geel, lichtgroen.
Iets ouder weer, adolescentie en de jaren dat ik zelf moeder werd, werd de energie steeds minder. Altijd was ik moe, moe. Hoofdpijn, droge ogen. Ik zelf begreep niet waarom ik me zo moe voelde. Wilde me er eigenlijk ook niet mee bezig houden; als je iets negatiefs aandacht geeft, wordt het alleen maar erger. Ik dacht zelf dat het gewoon aan de fase lag waarin ik zat. Maar welke fase? Eigenlijk was ik sinds de puberteit aan de lopende band moe, de level zal toen wel oranje zijn geweest.
Ook onzekerheid speelde me parten. Ik had kleine kinderen die 's middags in bed een dutje deden. Via een babyfoon kon ik in de gaten houden wanneer ze wakker werden. Maar die ging om de haverklap af. Als er een brommer of auto langskwam, dan begon het systeem al te flitsen of te trillen. Ik was dus continue aan het checken of het geen vals alarm was. En dan vloeit de energie weer weg.
Jaren later, ik was in Utrecht op Werelddovendag en kwam er in gesprek met een vrouw.
Het gesprek ging op een gegeven moment over energie en moe zijn. Ze zei: 'ik zeg altijd tegen mensen dat mijn energielevel vergelijkbaar is met mijn leeftijd PLUS 10 a 15 jaar erbij'. Ze bedoelde dus dat haar energielevel niet haar leeftijd is, maar van iemand die 10 a 15 jaar ouder is.
Zelf had ik het nooit ze bekeken, maar vond het wel herkenbaar.
Mijn doofheid heeft heel veel invloed op mijn energielevel. Ik vind het best lastig om hiermee te moeten dealen
Ook denk ik dat men in de samenleving zich daar te weinig van bewust is, en hiermee weinig rekening houdt.
Dove mensen moeten in de samenleving aan dezelfde eisen voldoen als horende mensen.
Ik kan dit wel verduidelijken met een voorbeeld:
Bij mijn laatste werkgever hadden we na schooltijd regelmatig vergaderingen. Hierbij werd een tolk Gebarentaal ingezet, maar ik moet helaas bekennen dat ik van die vergadering maar weinig mee kreeg. Zelf had ik dan al de hele dag lesgegeven, en je bent dan als doof persoon continue bezig om je ogen te gebruiken. Dat is vermoeiend. En dan moet je op het eind van de dag nog anderhalf uur naar de tolk kijken. Je zou dan graag even 5 minuutjes je ogen dicht willen doen, maar dat kan natuurlijk niet.
Na jaren een energie-tekort te hebben gehad, stond mijn energielevel plotseling in het rood. Ik had niet verwacht dat het zo lang duurt om de batterij op te laden. Ik denk dat ik nu in de oranje-gele level zit, dus ik heb nog een lange weg te gaan.
In ieder geval, voor mijzelf ben ik nu heel hard aan het oefenen om NEE te leren zeggen.
Alleen ik bepaal hoever ik kan gaan. Op deze manier hoop ik mijn energie langzaam aan weer op te bouwen en op peil te houden, zodat de komende jaren ik als energiek persoon door het leven kan gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten