VIP behandeling

Nog 1 nachtje slapen, en dan ga ik met mijn gezin op vakantie naar Spanje. Deze keer gaan we met het vliegtuig.
We hebben een leuke villa geboekt via een particulier, en zelf de reis geboekt naar Spanje via een bekende Ierse vluchtmaatschappij.
Als je vluchten gaat boeken via internet, kun je aangeven of je speciale assistentie nodig hebt. Voor als je bijvoorbeeld in een rolstoel zit, of als je blind bent, en dus ook als je doof bent.
Assistentie bij een rolstoel begrijp ik wel, bij blind begin ik al een beetje te twijfelen, maar doof? Waarom zou ik extra assistentie nodig hebben?

Ik heb hier wel ervaring mee, ontzettend hilarisch was het, maar ook vreselijk idioot!

Vorig jaar was ik op een zakelijk reisje samen met mijn compagnon, Tom. We hadden een training verzorgd in Turijn (Italië), en gingen weer terug naar huis. Op het vliegveld stond een hele lange rij voor de balie.
Daar hadden we echt geen zin in, dat we zo lang moesten wachten.We waren best moe van de hele week lesgeven. We hadden voorheen geen speciale assistentie aangevraagd, maar toen zag ik ineens naast onze balie een balie voor gehandicapten. Ik zei tegen Tom: "Zullen we ons daar melden? Dan hoeven we niet te wachten".
Nu heeft Tom een bloedhekel aan een speciale behandeling, maar hij had ook geen zin in lang wachten en ging ermee akkoord.
Dus wij liepen naar dat loketje, en vertelden aan de vrouw dat we wilden inchecken en doof zijn.
De vrouw was erg behulpzaam, vroeg onze identiteitsbewijzen en gaf ons de tickets. Daarna vroeg ze ons om plaats te nemen op stoelen die ze ons aanwees.
Dit vonden we wel vreemd. We dachten namelijk dat we nu gewoon naar de gates konden, maar we moesten even wachten. Ik vond het wel grappig, was benieuwd wat er ging gebeuren. Tom kon er niet zo goed tegen, voelde zich opgelaten.
Na een paar minuten kwam er een meneer, die ons met wat gebaren (zo van: 'kom..') aangaf om met hem mee te lopen. We werden geleid naar de gates, en dat was eigenlijk best wel raar. Dat konden we zelf toch ook wel vinden? We probeerden met die meneer te communiceren, maar hij gebaarde alleen maar: "kom..., kom..".
Bij de gates aangekomen, gingen we door een speciale gang en kwamen we uit in een apart afgesloten wachtkamer. Er zaten wat mensen, een vader met twee kinderen (een van de kinderen had een gebroken beentje), een ouder echtpaar (geen idee waarom ze daar zaten) en wij.
Er stonden van die lekkere luie stoelen, dus ik maakte het mezelf makkelijk. Ik vond het best wel leuk, deze VIP behandeling. Nou moet ik wel zeggen dat ik verwacht had een kopje koffie erbij te krijgen, maar dat gebeurde helaas niet. Het blijft een vliegveld..
Na een tijdje kreeg Tom er genoeg van. Hij vond het verschrikkelijk en begreep niet waarom we apart gezet werden. Hij probeerde vragen hierover te stellen aan het personeel wat daar achter een tafeltje zat, maar zij gaven aan dat we moesten blijven zitten. Er was niemand die kon gebaren, dus communicatie bleef lastig.
Na een tijdje was ik het ook beu. Er was niet zoveel te beleven in de wachtkamer. Dus we liepen naar de dienstdoende medewerker en gaven aan dat we even rond wilden wandelen in het shopping-gedeelte. Dat kon gelukkig wel, hij zei op welke tijd we terug moesten zijn en we gingen even rondneuzen.
Tom ging het liefst terug naar de reguliere gates, maar ik wilde weten wat er ging gebeuren als we in de aparte wachtkamer bleven, dus keerden we ruim op tijd terug.
Toen het zover was, werden we weer opgehaald door een man die ons naar de uitgang van de gate zou brengen. Er stond een hele lange rij voor de uitgang, en we werden doodleuk naar voren geleid. Ik kreeg er een beetje hysterisch de slappe lach van, want waarom zouden we nou zo apart behandeld moeten worden?
Tom was het liefst door de grond gezakt, hij vond het vreselijk. Maar ik relativeerde alles en zei tegen hem dat hij nu niet in de rij hoefde te staan, dat we een VIP behandeling kregen. Leuk toch!
Maar nu komt het!

....

Toen we bij de uitgang naar buiten liepen, stond er een auto klaar voor ons. Het was een soort Paus-mobiel, zo'n vierkant hoog model. We konden instappen en werden naar het vliegtuig gereden die 100 meter verderop stond! 100 meter!! Het was een ritje van pakweg 6 seconden....
En toen begon ik me wel af te vragen wat hier nu de bedoeling van was?
Hoezo met de auto naar het vliegtuig? We kunnen toch ook lopen? We kunnen toch ook in de rij staan?
Dit had ik dus helemaal niet verwacht.
Ik dacht bij speciale assistentie aan een gebarentaal-vaardige assistent. Iemand die bij veranderingen in informatie ons zou komen informeren. Iemand die, als er omroepen waren die voor ons van belang was, dit zou vertalen.
Maar de manier zoals Tom en ik meemaakten, is het toppunt van betutteling.
Het is niet op een gelijkwaardige manier omgaan met mensen die doof zijn. Want op geen enkele wijze zijn we geïnformeerd over de vlucht, welke gate we moesten hebben, hoe lang het nog duurt etc.
Als we de reguliere route hadden genomen, dan hadden we voldoende informatie gekregen via de digitale info-borden die overal hangen.
Maar nu werden we behandeld als kleine kinderen: "kom maar mee, ik zorg wel voor je"
Deze speciale assistentie is dus niet zoals het zou moeten zijn.
Het enigste wat een doof persoon nodig heeft bij speciale assistentie, is dat nieuwe informatie goed overgebracht wordt. Het lijkt me heel simpel op te lossen en hierbij heb ik dan ook een tip voor alle luchtvaartmaatschappijen:
Als een doof persoon een verzoek om speciale assistentie indient, vraag dan naar het mobiele nummer van die persoon. Zet dit nummer in een systeem dat ervoor zorgt dat nieuwe informatie of wijzigingen via SMS doorgegeven wordt.
Meer is echt niet nodig. We zijn gewoon doof, en dat is alles. We kunnen lopen, we kunnen zien en we kunnen ook in de rij staan.

Maarrrr... dat neemt niet weg dat ik dit voor een keertje wel leuk vond.
Eens kijken hoe lang die rijen voor de balie morgen zijn... ;-)