verjaardagsfeestje

Vorige week, nadat we weer thuis waren uit Spanje, hadden we drie (!!!) feestjes.
Over 1 van die feestjes wil ik iets vertellen. Het was bij een vriendin die jarig was.
Het was een gezellig feestje, ongeveer 25 personen waren er. Hiervan was de helft doof en de andere helft horend.
Geen probleem verder, maar toch zie je dan altijd twee 'kampen' ontstaan, het 'horend- en doven- kamp'.

De doven zoeken de gezelligheid van hun soortgenoten op, en de horenden doen dat ook.
Logisch ook, iedereen zoekt de makkelijkste weg om te communiceren. Als je geen Gebarentaal kent, dan gaat men niet zo gauw met doven kletsen.
En andersom, doven hebben er geen zin in om met moeite gesproken gesprekken te volgen.

Naarmate de avond vorderde, nam het aantal horende gasten langzaam af. Op een gegeven moment was er nog 1 horende gast over.
De doven zaten in een grote groep bij elkaar, en er was een heel leuk gesprek gaande. Het was zo gezellig dat een aantal vrouwen de slappe lach kregen.
Maar die ene vrouw die over was gebleven kon het niet zo goed volgen. Ze is wel bezig met een Gebarentaal-cursus, maar nog niet vaardig genoeg om de snelle gebaren onder de doven te kunnen 'verstaan'.
Ik vond het best wel dapper dat ze bleef zitten; zelf zou ik in zo'n situatie kopjes gaan opruimen of gaan afwassen.
Daags na het feestje vroeg ik me af hoe ze dat nu ervaren had. Vond ze het wel leuk? Voelde ze zich niet buitengesloten of opgelaten?

Ik heb heel veel verjaardagsfeestjes meegemaakt, vroeger dus alleen maar horende feestjes. Ik ben dol op feestjes, vind het leuk om onder de mensen te zijn, en daarom ging ik graag. Als ik merkte dat de gesprekken voor mij niet goed te volgen was, dan had ik zo mijn strategie om er toch iets leuks van te maken. Ik zocht personen op waarmee ik 1-op-1 ging kletsen, of ik ging de jarige helpen in de keuken (dan heb je ook leuke gesprekken).
Wat ik ook regelmatig deed is doen alsof ik alles kon verstaan. Dan lachte ik gewoon mee als iedereen lachte. Ik fakete dat ik het leuk vond. Gewoon omdat ik geen zin om steeds te moeten vragen waarover het gesprek ging. Zeker op feestjes blijf je dan aan de gang.
Wat mij verbaast, is dat men dat fake-gedoe helemaal niet in de gaten had...

Toen ik een relatie kreeg met Nico (mijn man), nam hij me mee naar een verjaardagsfeestje van een vriend van hem. Voor mij was het spannend, het was voor mij een van de eerste keren dat ik dove mensen zou ontmoeten.
Toen ik er eenmaal was, had ik het gevoel in een warm bad beland te zijn. Het was zo leuk! Ik kon alles volgen! Het was een openbaring!
Ik realiseerde me toen dat ik op horende feestjes heel veel gemist heb. Ik kon de grapjes nu gewoon verstaan! Nooit eerder had ik zo'n leuke avond als toen.
De toegankelijkheid tot communicatie is zo'n groot verschil, ik had nooit beseft dat het zoveel uitmaakte.
Voor mij was het alsof ik in de hemel terecht was gekomen.

Ik vraag me af of men zich realiseert wat doven moeten missen in horend gezelschap.
Dat kan in gezinsverband zijn, maar ook binnen familiebijeenkomsten, op school, studie en werk. Overal waar doven komen is het afwachten of de communicatie wel volledig toegankelijk is
(lees: mensen aanwezig die kunnen gebaren of een heel duidelijk mondbeeld hebben).
Daarom vind ik het ook zo goed als horende mensen eens aan den lijve ervaren hoe het is om in een gezelschap te zijn waar je het gesprek niet kunt volgen.

Tot slot, wat ik bij mezelf ervoer: ik vond deze dame best wel zielig, dat ze niet kon meedoen aan het gesprek.
Wat zij meemaakte is voor ons doven bijna dagelijkse realiteit. Ik kan me daarom goed voorstellen als ze het lastig vond en zich misschien een beetje opgelaten voelde. Dus ik neem mijn petje voor haar af, dat ze rustig bleef zitten en niet is gaan afwassen ;-)