Met handen en voeten

Al ruim een week zitten we aan de Spaanse kust. Helemaal geen straf als ik lees hoe wisselvallig het weer is in Nederland.
Het is erg leuk hier en we hebben al een paar uitstapjes gedaan. De leukste tot nu toe was de boottocht naar een eilandje voor de kust van Costa Blanca, waar vroeger piraten zaten.

Veel mensen zullen zich nu wellicht afvragen hoe we dat doen, met mensen in het buitenland communiceren. Dat gaat niet zo heel anders als horenden het doen.
Als je niet zo goed Engels kent, is het onhandig denkt men.
Maar met handen en voeten kom je ver...
Zo waren we vanmiddag naar een kartcentrum. Mulan, onze dochter van bijna 9 jaar,  wilde wel eens karten, maar je kon er ook op een quad racen. Dat zag er beiden leuk uit, en omdat ze geen keuze kon maken, kochten we twee tickets voor haar (ach ja, het is vakantie he)
Ze ging eerst op de quad, en ze vond het toch wel erg spannend. Vooral als je een heuveltje op moest, moet je van te voren extra gas geven, en dat durfde ze niet zo goed. Dus dat ging langzamer dan ze zelf voor ogen had.
Na een minuut of vijf vond ze het welletjes. We zagen dat ook al aan haar, dus gebaarden we op grote afstand: 'wil je stoppen?' En dat liet ze zich niet twee keer gebaren, ze ging meteen aan de kant.
Maar ze had de ticket voor het karten nog, en daar had ze geen zin meer in.
'Snelheid is niet mijn ding', zei ze een beetje verontschuldigend (net haar moeder ;-)).
Dus ik stelde Nico voor om te kijken of we haar ticket konden omruilen voor een volwassen ticket, dan kon Nico nog even racen.
In mijn hoofd zat ik al na te denken hoe ik dit moest vragen in het Engels. Vooral het woordje
-ruilen- wist ik niet zo goed meer.
Dus ik zeg tegen Nico: hoe maken we het duidelijk?
Nico gebaart heel simpel; hij wijst naar Mulan, maakt dan met lichaam en mimiek duidelijk dat ze   rijden heel eng vind, en wijst vervolgens op het ticket, gebaart -omwisselen- (heel simpel duidelijk
universeel gebaartje eigenlijk) en wijst dan op zichzelf.

Zo gebaard, zo gedaan. De vrouw achter de kassa begreep het meteen, en wisselde de ticket zonder problemen om. Zo simpel kan het zijn.

Ik ben zelf opgegroeid met gesproken taal. Tot mijn 33e heb ik nooit Gebarentaal gebruikt.
Als kind werd mij verteld dat goed kunnen praten erg belangrijk is.
Want:  "je moet toch kunnen vertellen aan de slager dat je een pond gehakt wilt".
En omdat iedereen in mijn directe omgeving sprak, en ik nooit mensen zag gebaren, vond ik dat ook een heel vanzelfsprekend iets. Ik heb dus geleerd om me aan te passen aan mijn omgeving en mijn stem te gebruiken in de communicatie met mensen.
Bij Nico zie ik dat ook wel, maar zijn stem is voor onbekenden moeilijk te verstaan. Hij gebruikt daarom meer gebaren erbij, en kan alles goed visueel uitbeelden.
Zoals bij die vrouw aan de kassa; binnen een paar seconden hadden we een ander ticket. Als ik dit met mijn gebrekkige Engels had moeten regelen, stonden we er vijf minuten later nog zonder dat duidelijk werd wat we wilden.

Ik probeer altijd met mijn schools-Engels te communiceren in het buitenland. Dat gaat best wel goed, mensen kunnen me aardig verstaan. Probleem echter is dat ik reacties krijg die ik vervolgens niet versta. En kom je ook niet veel verder.
Dan zie ik dat Nico met zijn gebaren veel sneller zaken duidelijk krijgt.
Hierdoor ervaar ik steeds meer dat goed praten helemaal niet hoeft. Je kunt ook communiceren zonder spraak, je hebt echt geen goede stem nodig om iets te willen zeggen.

Sterker nog: als iedereen in de wereld leerde communiceren middels gebaren, dan waren alle dove mensen in 1 klap van hun beperking af. Want dat is het enige wat doven beperkt: gesproken taal.